Abel Tasman

's Morgens vroeg is er een vaartuig van dit volk met dertien mannen aan boord tot op een steenworp bij ons schip gekomen. Zij riepen verschillende keren, wat wij niet konden verstaan. Hun taal heeft geen gelijkenis met de woordenlijst die de edele heren gouverneur-generaal en raden van Indië meegegeven hebben, maar dat is niet te verwonderen omdat dat de taal van de Salomons Eilanden is.  Deze lieden waren, voor zover we konden zien, van gewone lengte maar grof van stem en lichaamsbouw. Hun kleur is tussen bruin en geel, ze hadden zwart haar dat recht boven op de kruin van het hoofd vastgebonden was zoals de Japanners op het achterhoofd doen, maar met langer en dikker haar. Bovenop stond een grote brede witte veer.  Wij deden met onze voor , boven- en boegstukken menig schot naar hun vaartuigen maar raakten er geen. Onze schipper Ide Tjerkes Hofman is met onze sloep, goed bemand en bewapend, naar het prauwtje van de Zeehaen geroeid dat deze vervloekte mensen tot ons geluk liet...

Schipper Ide Tjercksz en piloot major Frans Jacobsz gingen samen met het sloepjevan de Zechaen met koopman Gilsemans en een van hun onderstuurlieden vooruit gevaren om bij het land een anker- en waterplaats te zoeken. Bij het ondergaan van de zon ging de wind liggen en hebben we ons anker op vijftien vadem goede steekgrond laten vallen. 's Avonds ongeveer een uur na zonsondergang zagen we vele lichten aan land en vier vaartuigen voor de kust, waarvan twee zich naar ons toe begaven. Kopergravure van de eerste ontmoeting - foto naar kopergravure in Museum Volkenkunde, Leiden. Toen onze beide vaartuigen weer terugkeerden, rapporteerden zij dat ze een ankerplaats op niet minder dan dertien vadem water gevonden hadden. Zij waren met het verdwijnen van de zon, die achter het hoge land onderging, nog ongeveer een halve mijl van land geweest. Nadat onze mannen ongeveer een half uur aan boord waren, begonnen de mannen (bewoners van het land) in de twee vaartuigen ons toe te roepen met een g...